Tym stwierdzeniem genialny malarz Pablo Picasso wyraził powszechny na świecie pogląd, że Polska
jest kolebką wódki, a kładąc nasz narodowy produkt na jednej szali z bluesem i kubizmem, podniósł go
do rangi symbolu.
Chociaż jest mnóstwo hipotez dotyczących czasu oraz miejsca powstania wódki i wiele krajów spiera się
o to, kto wynalazł ten alkohol, faktem pozostaje, że ów trunek gości na naszych stołach już od ponad
600 lat i towarzyszy nam w najważniejszych momentach życia. Pijemy go, kiedy przysięgamy sobie
wierność i uczciwość małżeńską, kiedy narodzi się ukochany potomek, kiedy wprowadzamy się
do nowego mieszkania i świętujemy awans w pracy. Towarzyszy nam podczas imienin i spotkań
z przyjaciółmi, bruderszaft zaś nierzadko staje się okazją do bliższej znajomości. Wódki nie pije się
z byle kim, wspólne picie to wyraz szacunku, sympatii i zaufania do drugiej osoby. Mocny alkohol
zbliża ludzi, nieśmiałym pomaga przełamać opory i ułatwia komunikację, oczywiście pod warunkiem
że jest pity z kulturą.
Ilekroć wpomina się przedwojenną Warszawę, na myśl przychodzi kadra oficerska.
Członkowie korpusu oficerskiego uchodzili za ludzi o najmocniejszych głowach. Mocna głowa
była bowiem jedną z ważniejszych żołnierskich cnót. Od picia, podobnie jak od walki z nieprzyjacielem
nie wolno było się uchylać. Alkoholowe męstwo należało okazywać zwłaszcza przed kolegami
żołnierzami reprezentującymi inne rodzaje broni.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego na wódkę chodziło się, i to gęsto.
Tylko że wtedy się nie upijano, a jeśli już, to inaczej niż dziś. Może wódka wtedy była inna,
może ludzie silniejsi, ale na pewno obyczaje przyzwoitsze.
Obecnie Polacy piją z większą refleksją, sięgając po coraz bardziej ekskluzywne marki i przyrządzając
wymyślne drinki.
Alkohol stanowi nieodłączną część chińskiego folkloru.Musi być obecny na stole, jest bowiem
traktowany jako gwarant szczęścia, a jego spożywanie to oznaka wzajemnego szacunku.
Chińczycy odreagowują obecnie dziesięciolecia izolacji i konsumpcji wyłącznie rodzimych
produktów, cieszą się życiem, celebrując uroczystości i ważne wydarzenia wraz z przyjaciółmi.
Japończycy piją sake. Chińczycy przejęli ten zwyczaj, lecz sake w ich języku to samshu - wódka ryżowa.
Piją ją prawie zawsze na ciepło, co Polaków przyprawia o mdłości. Chińczyk nigdy nie wypija wódki
jednym haustem. Gdyby tak zrobił, wyszedłby na gbura. Jeśliby sięgnął po naszą wódkę, jego serce
prawdopodobnie przestałoby bić, bo w Chinach rzadko pije się mocny alkohol.
W kraju "wielkiego muru", ilekroć gospodarz zaproponuje samshu, gość ma obowiązek z nim wypić.
Odmowa oznacza afront, a jedyną społecznie akceptowaną wymówką jest marskość wątroby.
Skandynawowie od wieków słyną z produkcji znakomitych alkoholi mocnych. W Dani od czasów
średniowiecza pędzi się wodę życia, czyli okowitę (aqua vite). Od zawsze był to napój plebejski,
wytwarzany z olbrzymią starannością. Degustacja aquavitu przebiegała zawsze tak samo.
Skupieni i poważni chłopi tworzyli krąg, na stole stawiano miskę, a kiperzy czerpali wódkę długimi
łyżkami. Okowitę należy pić bez żadnych dodatków. Jedyne, o czym należy pamiętać, to o mocnym
schłodzeniu przed podaniem. Szwedzi uwielbiają pić ją do swoich kanapek, Norwegowie nie wyobrażają
sobie szklaneczki tego trunku bez narodowego dania lutefisk, a Finowie piją go zajadając się świeżą langustą.
Z czasów średniowiecza zachowały się również opowieści, że trunek ten wracał życie zmarłym,
co, zważywszy na wysoką zawartość alkoholu, może zawierać ziarenko prawdy.
Z alkoholem tym ma związek jeden z najstarszych zwyczajów w Norwegii. Ów trunek umieszcza
w dębowych beczkach, które następnie przewożone są na statkach przez równik. Trzeba przyznać,
że inne narody często drwią z wiary Norwegów w moc równika, który ma sprawiać, że alkohol
zyskuje na smaku i aromacie.
Amerykanie czy Brytyjczycy nie wypiją wódki w czystej postaci. Stworzyli własny styl, u nich dominują
drinki i koktajle na bazie wódki.
Interesujący zwyczaj spożywania alkoholu mają Mongołowie. Najstarszy z gospodarzy, głowa rodziny,
nalewa wódkę do specjalnej miseczki i podaje najstarszemu z gości. Sposób, w jaki się podaje i odbiera
miseczkę, jest także określony przez tradycję. Należy trzymać naczynie w prawej dłoni, a lewą dłonią
lekko podpierać łokieć prawej. Następnie osoba, do której trafiło naczynie, upija trochę wódki
i oddaje miskę gospodarzowi. Ten zaś dolewa alkoholu i podaje kolejnemu z gości.
U Cyganów wódka odgrywa osobliwą rolę w kulcie zmarłych. Przyjmują oni za pewnik istnienie duchów.
Żywią również przekonanie, że duchy są obdarzone różnymi charakterami, niekiedy bywają złośliwe
lub zawistne. Trzeba zatem uważać, aby się im nie narazić. Dlatego każdy szanujący się Rom,
pijąc wódkę, roni kilka kropel na ziemię, a całą ceremonię dopełnia słowami "Lekka ziemia zmarłym"
Z kolei różne plemiona Indian ( z Ameryki Środkowej i Południowej ) przy okazji świąt częstują
kukurydzianym alkoholem zwanym chichą. Nie jest mocniejszy od słabego piwa, ale za to bardzo
pożywny. Podaje się go do wielu posiłków i częstuje każdego przybysza, ponieważ wedle wierzeń
Indian, picie alkoholu to rytuał pojednania. Podróżnik Tony Halik pisał : "Zasadniczym napojem
Jivarosów jest chicha, którą kobiety przygotowują, przeżuwając korzenie manioku i wypluwając
papkę do garnków. Znawcy utrzymują, że chicha przyrządzona przez kobiety stare i pozbawione
zębów jest smaczniejsza od tej, którą przeżuwają młodsze.
Dlatego dobry mąż usiłuje jak najszybciej wybić żonie wszystkie zęby.
Jak widać, co kraj, to inne upodobania alkoholowe, i różnorodne sposoby spożywania wódki.
Ciekawostki te uzyskałem z magazynu " TRENDY ".
Autor tekstu : P. Kama Poznańska.
)
Dzieki! 
