strzępiak słodkogorzki

Kapelusz - 2-4 cm średnicy , dzwonkowato wypukły, rozprostowujący się  do zupełnie płaskiego lub nwet wklęsłego, o brzegu podgiętym lub prostym. Powierzchnia sucha, kosmkowato-włókienkowata, lecz nie pasemkowata. Kolor jasny, beżowordzawy z odcieniem oliwkowym, rzadziej  wyraźnie oliwkowbrązowy.

Blaszki - mieszane, szerokie, zatokowato wycięte, żółtooliwkowe do rdzawocynamonowych, o nierównym brzegu.

Trzon - 2-5x0,3-1 cm, dość zwarty, prosty  lub z kanalikiem wewnątrz, czasem trochę zgrubiały w części środkowej, a zwężony u podstawy, bladooliwkowy, rzadziej prawie biały, na całej długości pokryty wyraźnymi włókienkami, które czasem tworzą ślad pierścienia lub układają się w kilka pierścieni.

Miąższ - białawy do cytrynowoochrowego, w szczycie kapelusza i w trzonie niekiedy rdzawy, bezwonny, bez określonego smaku lub gorzkawy.

Wysyp zarodników - zarodniki owalne lub fasolkowate.

Występowanie - pojedynczo lub grupkami na glebie piaszczystej, głównie pod sosnami lub świerkami. VIII-XI.

Uwagi - grzyb wykazuje dużą zmienność w zależności od rodzaju siedlisk. Na niżu, na glebach piaszczystych, pojawiają się owocniki w odcieniach rdzawobrązowych, o cieńszych i delikatniejszych  trzonach i owalno-eliptycznych zarodnikach. Natomiast w górach grzyb ten wytwarza formy badziej krępe, z grubszymi trzonami i zwykle mocniejszym włókienkowaniem kapeluszy.

Literatura
A. Nespiak, Flora Polska. Grzyby (Mycota). Tom XIX. Strzępiak (Inocybe). PWN 1990
W. Wojewoda (red.), Checklist of Polish Larger Basidiomycetes - Vol. 7 (2003) - Biodiversity of Poland