Strzępiak słonolubny

Kapelusz - 1-4 cm średnicy, dzwonkowato wypukły, o brzegu wyraźnie podgiętym, rozprostowującym się dopiero w owocnikach starych. Powierzchnia sucha, łuseczkowata, spękana w drobniutkie spłaszczone łatki (również od brzegu) w kierunku promienistym. Kolor jasnoochrowy lub beżowy, w owocnikach starych bywa brudnobiaławy, przy czym łuseczki zawsze pozostają ciemne.

Blaszki - gęste, dosyć grube, zatokowato wycięte lub prawie wolne, cielistoochrowe, później rdzawoochrowe z odcieniem czerwieni do ciemnobrunatnych, o jaśnijeszym orzęsionym ostrzu.

Trzon - 1,5-3,5x0,4-0,5 cm, z dość wyraźną lecz nie obrzeżoną bulwką, u szczytu z białawym nalotem, później różowawy, do czerwonawoochrowego w połowie wysokości i znowu biały przy samej podstawie; bywa delikatnie oszroniony i włókienkowaty. Wełniste strzępki osłony zanikają szybko.

Miąższ - ścisły, twardy, biały, lekko zielonkawy w kapeluszu, różowawy w trzonie, pod skórką kapelusza może być nieco żółty, o woni spermy. Smak nie dający się określić.

Wysyp zarodników - zarodniki wydłużone cylindrycznie, z nieznacznym dziobkiem i skłonnością do tworzenia form o nieregularnych wklęśnięciach.

Występowanie - pojedynczo w piasku wydm; spotykany w maju i czerwcu. W Polsce rzadki.

Literatura
A. Nespiak, Flora Polska. Grzyby (Mycota). Tom XIX. Strzępiak (Inocybe). PWN 1990
W. Wojewoda (red.), Checklist of Polish Larger Basidiomycetes - Vol. 7 (2003) - Biodiversity of Poland