Strzępiak stęchły

Kapelusz - 3-5 cm średnicy, stożkowaty lub płasko-wypukły, mięsisty w części centralnej, cienki przy brzegu, który tylko w młodych owocnikach bywa nieco podgięty. Powierzchnia sucha, jedwabisto-kosmkowata do włókienkowato-kosmkowatej. Kolor płowy, jasno-beżowo-oliwkowy do jasnobrązowego na szczycie, gdzie bywa widoczny odcień rdzawy i wiśniowoczerwonawy wskutek skupienia zabarwionych w ten sposób włókienek.

Blaszki - dość grube i szerokie, nieznacznie zatokowato wycięte i przyrośnięte, białe do szarooliwkowych lub rdzawych, o jasnym oszronionym ostrzu; w miejscach dotknięcia przebarwiają się na czerwono.

Trzon - 5-10x0,6-1 cm, mięsisty, równogruby lub bardzo nieznacznie rozszerzony u podstawy, biały u szczytu, gdzie bywa delikatnie oszroniony, brudnoróżowy lub bladoróżowy, a niżej pokryty delikatnymi rdzawoczerwonymi kosmkami. Zasnówka biała, znikająca.

Miąższ - biały, szybko różowiejący po przełamaniu lub w miejscach żeru larw owadów, o silnej kwiatowej woni pomieszanej z odorem spermy. Smak łagodny.

Wysyp zarodników - zarodniki gładkie, bez guzków, eliptyczno-fasolkowate lub migdałkowate.

Występowanie - pojedynczo lub grupami w lasach bukowych Europy. Częściej w górach na glebach zasobnych w wapń. Grzyb rozwija się w drugiej połowie lata.

Literatura
A. Nespiak, Flora Polska. Grzyby (Mycota). Tom XIX. Strzępiak (Inocybe). PWN 1990
W. Wojewoda (red.), Checklist of Polish Larger Basidiomycetes - Vol. 7 (2003) - Biodiversity of Poland