wilgotnica karminowa

Kapelusz - 4-12 cm, higrofaniczny,początkowo półkulisto sklepiony, później płasko rozpostarty, ale szczyt zawsze tępo uwypuklony, brzeg u starszych okazów porozrywany, a nawet pękniety prawie do połowy kapelusza. Konsystencja mięsista, ale dość krucha. Barwa zmienna: wilgotne okazy karminowoczerwone, pomarańczowoczerwone lub żółtoczerwone o brzegu zawsze jaśniejszym, przeschnięte okazy blado-żółto-pomarańczowe, tylko miejscami czerwone; często kilka barw występuje równocześnie na jednym kapeluszu. Powierzchnia gładka, lepka, jedwabista, czasem połyskująca.

Trzon - 6-10x1-1,5cm, równowąski, czasem u nasady lekko zwężony, dość masywny, mięsisty, pełny (tylko u bardzo starych okazów wewnątrz pusty). Barwa pomarańczowo-żółto-czerwona, u podstawy jaśniejsza, żółtawa lub biaława. Powierzchnia sucha, bardzo drobno prążkowana od wzdłużnie przebiegających czerwonych włókienek, czasem bardzo drobno kosmkowata (cecha widoczna pod lupą).

Miąższ - początkowo białawy, później blado-pomarańczowo-żółty, wodnisty, miękki, pod skórką kapelusza czerwonawy. Smak łagodny, zapachu brak.

Blaszki - zmienne w barwie: bladożółte, żółtopomarańczowe lub czerwonopomarańczowe, grube, szerokie, rzadkie, różnej długości, przy trzonie ząbkiem wykrojone, a nawet lekko zbiegające. U starszych okazów przy brzegu kapelusza połączone anastomozami i często porozrywane. Ostrza gładkie lub grubo ząbkowane.

Wysyp zarodników - biały; zarodniki elipsoidalne, gładkie.

Występowanie - przeważnie gromadnie, rzadziej pojedynczo na łąkach, polanach śródleśnych, trawiastych stokach nadrzecznych, na brzegachlasów; VIII-X. W Polsce dość często notowana.

Uwagi - jest to jeden z najbardziej okazałych i najintensywniej zabarwionych grzybów spośród Hygrocybe. Barwnik jego kapelusza jest rozpuszczalny w wodzie, stąd po dłuższych okresach deszczowych owocniki mogą być odbarwione (bledsze).

Literatura -
B. Gumińska, Flora Polska (Flora of Poland). Grzyby (Mycota). Tom XXVI. Wodnichowate (Hygrophoraceae). Uniwersytet Jagielloński, Instytut Botaniki, Kraków 1997